چرا نباید تماشای فیلم بدون تاریخ، بدون امضاء را از دست بدهید؟ - وبلاگ تفکر برتر

به گزارش وبلاگ تفکر برتر، فیلم بدون تاریخ، بدون امضاء را 2 شب پیش دیدم. بعد از تماشا دو فیلم ایرانی با کیفیت کم در دو سه هفته قبل، این یکی از سطح انتظار من خیلی بالاتر بود.

راستش را بخواهید در وهله اول به خاطر تماشا بازیگران فیلم با خودم گفتم که تماشا فیلم نباید خایل از لطف باشد: امیر آقایی - هدیه تهرانی و البته نوید محمدزاده.

گرچه همواره این طور انتخاب شانسی فیلم، بر اساس عوامل آن، ریسک های خاص خودش را دارد و می تواند دو ، سه ساعت وقت شما را بی جهت تلف کند!

اما فیلم که انتها رسید از صرف وقت برایش اصلا پشیمان نبودم. فیلم توانسته بود از بعضی جهات کنجکاوی من را برانگیزد و یک انتها بندی نسبتا باز هم داشت که این یکی را هم خیلی دوست دارم.

فیلم می تواند به سادگی با آدم هایی از طبقات مختلف و ساختارهای ذهنی متفاوت ارتباط برقرار کند: با فقرا یا آدم هایی که دغدغه اجتماعی دارند - با گروه پزشکان - آنهایی که در پی تماشا بازی های طبیعی خوب هستند.

فیلمنامه فیلم بدون تاریخ، بدون امضاء، گرچه بی نقص نبود؛ اما به مراتب از فیلمنامه های دیگر این روزها پخته تر بود.

باز هم بازی نوید محمدزاده خیره کننده، قابل توجه و ستایش آمیز بود. البته من امیدوارم که محمدزاده فقط مهارت خود را در ایفای نقش آدم های طبقه فرودست جامعه محدود نکند و به زودی او را در کاراکترهای متفاوت بتوانیم ببینیم.

هدیه تهرانی اما بازی ویژه ای نداشت. شاید فیلمنامه دست او را بسته بود. شاید هم تنها انتظار از او ایفای مجدد نقش یک زن نسبتا خونسرد بود. در فیلم رفتار او به عنوان همسر کاراکتر کاوه نریمان با بازی نوید آقایی در سمت مقابل زکیه بهبهانی بود. یکی از تعامل و فهم همسر ناتوان بود و دیگری به شدت دردمند و در عین دلزدگی از همسر، عاشق او.

اما پچیده ترین علامت سؤال ها را در فیلم همان کاراکتر کاوه نریمان ایجاد می کرد.

رفتارهای او را از چند زاویه می توان نگریست:

1-پزشکان شاید با تماشا کاراکتر او به یاد بیماری های فوت شده خود و عذاب وجدان های گاهگاهی بیفتند.

همین جا بگویم که به نظر می رسد فیلم مشاور یا مشاورهای پزشک خوبی داشت.

ضمن اینکه به نظرم خیلی از پزشکان با تماشا فیلم به نظرم سراغ کتاب های پزشکی خود می روند تا دوباره موارد Hangmans Fracture و بوتولیسم را بخوانند و ببینند با تابلوی مطرح شده در فیلم چقدر همخوانی دارد!

2- به این کاراکتر می توان از دید روانپزشکی و روانشناسی هم نگاه کرد. آیا نریمان در پی عذاب دادن خود بود؟ چرا در نقطه مقابل همسرش که سعی می کرد منطقی به قضیه فکر کند، ایستاده بود. آیا او نمی توانست در عین حفظ دلسوزی، منطقی هم عمل کند.

3-فیلم از دید حقوقی هم قابل آنالیز است. آیا قاضی پرونده نمی توانست مشکوک گردد و رویه ای متفاوت را برای اطمینان پیشنهاد کند؟

4- از دید اجتماعی هم البته شاید فیلم لایه پنهانی داشته باشد. صاحبان بعضی از حرف و مشاغل به صورت ویژه در تماس با غلظت بالا با برآیند پلیدی ها، کمبودها و مسائل جامعه قرار می گیرند: ژورنالیست ها؛ وکلا، پزشکان اورژانس.

دسته ای از آنها که بیشتر اهل فکرند، در تنش دائم برای توجیه نابرابری ها، تناقضات و سیاهی های جامعه هستند. بعضی از همین افراد و نیز آدم های آرمانخواه دیگر دوست دارند که مسیح وار، باری را که باید افراد مسئول کشور بر دوش بگیرند، بر پیکر نحیف خود بیندازند.

سرنوشت این آرمانخواه ها را که شما بهتر می دانید. از یک زاویه دید شاید بتوان شخصیت کاوه نریمان را این طور هم توجیه کرد.

به هر حال فیلمی که بتواند اینقدر فکر برانگیزد، حتما ارزش تماشا را دارد. باید به کارگردان فیلم -وحید جلیلوند- تبریک بگوییم. به نظر می رسد که او در حال طی یک سیر صعودی است و امیدواریم که کار بعدی او از این هم بهتر گردد.